جزیره علم

تجارت و بازرگانی از ابتدا به صورت پایاپای انجام گرفت، نوعی تبادل دوطرفه که مبتنی بر تحویل دادن یک شیء توسط فروشنده و تحویل گرفتن معادل آن توسط خریدار بود. این رویکرد را می توان اونتولوژیک (وجودی/هستی شناختی)(ontologic ) نامید.

پیشرفت تمدن بشری منجر به توسعه تجارت و دادوستد شد: میزان ارزش افزودنی بر یک کالا/خدمت هسته اصلی تبادل بین خریدار و فروشنده شد. این رویکرد را می توان اپیستمیک (معرفت شناختی)(epistemic) نامید.

پیشرفت فنآوری و دانش بشری همه عرصه های قابل تصور را تسخیر کرده و فنآوری های ارتباطی مانند فضای دیجیتال، موبایل، اینترنت، شبکه های اجتماعی مجازی مفهوم تبادل و تجارت را نیز تغییر داده اند. این تغییرات هم با جهانی سازی و تشکیل دهکده جهانی سازگاری دارند و هم اختیار و تسلط بشر در حوزه امور شخصی را افزایش می دهند. به طور مثال، هر فردی می تواند از طریق شبکه های اجتماعی مجازی (در بستر اینترنت) به دادوستد بپردازد، بنگاه اقتصادی در منزل داشته باشد، و در واقع تجارت کند. این رویکرد را می توان ارتباطی (communicative) نامید.مهمترین خصوصیت این رویکرد، خود «مخاطب» است، از خلق ارتباط گرفته تا جهت دار کردن ارتباطات. در این رویکرد، مهم این است که چند نفر مخاطب فرآینده ارتباطی شما شده اند؟ کدام مخاطبان ارتباط طولانی تر یا عمیق تری پیدا کرده اند؟ کدام مخاطب مخاطبان بیشتری را فراهم کرده است؟ و بسیاری پرسشهای دیگر. گزاف نیست اگر تجارت پسامدرن را «داد و ستد ارتباط» بدانیم، ارتباط مهمتر از کالا یا خدمت یا ارزش افزوده است!